آیا شما هم سوالی دارید؟
با ما بصورت رایگان در ارتباط باشید
لطفا ابتدا سوال و پاسخ های زیر را بخوانید و اگر پاسخ سوال خود را پیدا نکردید،
سوال را برای ما ارسال کنید.
سوالات متداول
پرسش و پاسخ متداول
در برخی کودکان، علائم ADHD با رشد کاهش مییابد یا تغییر میکند، اما بسیاری از افراد در بزرگسالی نیز همچنان با جنبههایی از این اختلال مواجه هستند. به همین دلیل، آموزش مهارتهای مدیریتی و حمایت مستمر بسیار مهم است.
• اگر اضطراب جدایی باعث اختلال در زندگی روزمره کودک یا خانواده شود.
• اگر کودک به شدت از رفتن به مهدکودک یا مدرسه امتناع میکند.
• اگر اضطراب همراه با علائم جسمانی (مثل سردرد، حالت تهوع، دلدرد) باشد.
• اگر والدین احساس کنند که توانایی مدیریت شرایط را ندارند.
• روانشناس کودک میتواند با استفاده از ابزارهایی مانند بازیدرمانی، رفتاردرمانی شناختی (CBT) و آموزش مهارتهای ارتباطی، به کودک در تقویت اعتماد به نفس کمک کند.
• مشاوره خانواده: متخصص میتواند به والدین آموزش دهد چگونه به کودک خود کمک کنند.
• در صورت وجود مشکلات روانی همراه مانند اضطراب یا افسردگی، ممکن است درمان ترکیبی (رواندرمانی و در صورت نیاز دارودرمانی) پیشنهاد شود.
• پس از 6 ماهگی، بسیاری از کودکان توانایی خواب مستقل را پیدا میکنند و میتوان اتاق آنها را جدا کرد.
• اگر والدین یا کودک هنوز آمادگی ندارند، میتوان این دوره را تا 1 سالگی ادامه داد.
• بهتر است قبل از 2 سالگی فرآیند جدا کردن اتاق آغاز شود، زیرا در این سن کودکان به استقلال بیشتری نیاز دارند و دیرتر کردن این کار ممکن است باعث وابستگی بیشتر شود
1. نوزادی و اوایل کودکی (0-3 سال):
• برخی اختلالات، مانند اختلال طیف اوتیسم (ASD) یا اختلالات ارتباطی و زبانی، میتوانند در این سنین ظاهر شوند.
• علائم شامل تاخیر در رشد زبانی، مشکلات اجتماعی و ارتباطی، یا رفتارهای تکراری است.
• برای اوتیسم، ارزیابی معمولاً در حدود 18 ماهگی تا 2 سالگی انجام میشود.
2. سن پیشدبستانی (3-6 سال):
• اختلالاتی مانند اختلال کمتوجهی/بیشفعالی (ADHD)، اضطراب جدایی یا اختلالات رفتاری ممکن است در این سنین قابل تشخیص باشند.
• رفتارهایی مانند بیتوجهی شدید، پرخاشگری غیرعادی، یا ترسهای مداوم نشانههای این اختلالات هستند.
3. سن دبستان (6-12 سال):
• اختلالات رایجی مانند اختلال یادگیری، اختلال اضطراب عمومی (GAD) یا اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) معمولاً در این سنین مشخص میشوند.
• کودکانی که با عملکرد تحصیلی، اجتماعی یا عاطفی خود مشکل دارند، نیاز به ارزیابی دقیق دارند.
4. نوجوانی (12-18 سال):
• اختلالاتی مانند افسردگی، اختلالات خوردن، یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) معمولاً در این مرحله از رشد قابل تشخیص هستند.
• تغییرات هورمونی و فشارهای اجتماعی میتوانند این اختلالات را تشدید کنند.
1. به جای تکیه بر صحبت کردن مستقیم، از زبان کودک استفاده میکند.
2. کودک احساس نمیکند که تحت درمان است و به طور طبیعی درگیر فرآیند میشود.
3. روشهای سنتی درمان ممکن است برای کودکان خستهکننده یا سخت باشد، در حالی که بازیدرمانی جذاب و سرگرمکننده است.
1. پیشگیری از سوءاستفاده:
• کودکان آموزشدیده احتمالاً بهتر میتوانند مرزهای خود را مشخص کنند و در صورت سوءاستفاده آن را گزارش دهند.
2. افزایش اعتمادبهنفس:
• آموزش درباره بدن خود به کودک کمک میکند احساس بهتری نسبت به خود داشته باشد.
3. کاهش شرم و خجالت:
• صحبت طبیعی و غیرخجالتآمیز درباره بدن و تغییرات آن به کودک کمک میکند از افکار منفی درباره خود جلوگیری کند.
4. پاسخ به کنجکاویها:
• کودکان کنجکاویهای طبیعی دارند. اگر والدین پاسخ ندهند، ممکن است به منابع نامناسب (دوستان یا اینترنت) رجوع کنند.
از ما بپرسید
فرم تماس سریع